O caso é que os domingos o salón era para el e para os 70’s. Tíñao ateigado de cables que daban a todo tipo de altofalantes para unha sesión de música envolvente. Moi gratificante para el, pero á miña nai non lle gustaba tanto, considerándoos antiestéticos e moi incómodos para pasar a aspiradora.

Volvendo á música e con respecto á española, só escoitaba Manolo Escobar, pero penso que lle gustaba e aínda hoxe lle gusta máis que calquera dos outros. Máis adiante, cara 2002, comezou a escoitar a Melody. Pero a música, igual que os países de onde proviña, tiña localizacións diferentes. Se a inglesa tiña lugar no salón, a do país era no coche, un Ford Fiesta do ano 77 dun gris brillante e desgastado por o tempo. En moi bo estado, por certo.

Esas cancións si as escoitabamos en amor e compañía no camiño ó pobo as fins de semana. A miña nai estaba contenta. As cancións de Manolo Escobar eran as que tocaban as orquestras, o que lle facía recordar un ambiente de festa colectivo.

Pero ela era máis de Ana Kiro e cancións tradicionais do tipo de “O catapiro” ou “El piano está enfadado y no me habla”. Cando eu era nena gustábanme moito. Eran fáciles de aprender e bastante marchosas. Así que alá ía eu máis feliz ca unha perdiz  cantando cousas como "a banana non ten carozo non ten non ten. Tamén a carne sen óso non ten carozo e mais sabe ben".

A miña nai non se encerraba no salón. Ela era máis de cantar na cociña a grito pelado. Teño que dicir que me alegraba o día.

Niso nunca cadraron moito, o meu pai era máis complexo e de “gusto refinado”, tendo en conta a época e os recursos. Misturaba linguas, países e estilos, como quen mistura as cores marrón e púrpura e dá coa cor do viño. E a miña nai era tradicional, o de toda a vida, máis transparente e máis alegre. Como a gasosa.

E desa mistura saín eu, unha nena que con dez anos se apropiou da disqueteira da furgoneta de traballo de seu pai e que manexaba cun mando a distancia chamado por ela mesma “o huevón”, pola súa forma redondeada. Tal huevón avariouse e a nena utilizaba outro máis alargado, bautizado como “a salchicha”. Si, eu tamén penso que era influencia de Ana Kiro.

Como na casa tiña o funk e o pop estranxeiro dos 70, a copla máis española e a música tradicional galega, decanteime por a música disco, os remix e a electrónica dos noventa.

Para gustos hai cores, e eu son un champán máis ben barato.